You have 0 items in your cart
Ik dacht dat ik er helemaal klaar voor was.
Tot ik daar stond, in de winkel, terwijl mijn zoon zijn backpack paste…
En ineens brak er iets open in mij.
Onze middelste zoon is op reis, drie maanden door Costa Rica, samen met een groep internationale studenten.
Een week voordat hij vertrok, hadden we een dag gepland om zijn paklijst klaar te maken en de ontbrekende spullen aan te schaffen, zoals bergschoenen, regenjas, reisklamboe en een goede backpack.
Maar daar, in de winkel waar hij zijn rugzak paste, voelde ik het ineens: mijn lichaam ging aan.
De tranen kwamen vanzelf.
Toen ik hem daar zag staan, viel het praktische lijstje even weg.
Wat bleef, was liefde en het besef: je beweegt je los van mij.
Je gaat je eigen pad volgen, je eigen ervaringen opdoen.
En wij, als ouders, doen een stap naar achteren.
Het voelt zó goed dat hij deze reis maakt.
En tegelijkertijd… doet het loslaten ook iets met mij.
De dag van vertrek
Toen ik onze zoon op Schiphol had uitgezwaaid, voelde ik pas echt wat loslaten betekent.
In de auto terug naar huis liet ik de spanning helemaal los en waren de tranen niet te stoppen een oergevoel diep vanuit mijn binnenste.
Het was intens, maar langzaamaan kwam er rust, en kon mijn lijf ontspannen.
Wat ik daar voelde, herken ik ook zo in het Systemische werk.
In Familieopstellingen zie ik telkens weer hoe loslaten niet betekent dat je afstand neemt,
maar dat je ruimte maakt voor de ander én voor jezelf.
En dat wanneer emoties echt gevoeld mogen worden, er iets ontspant.
Dan kan er groei ontstaan, beweging, en zachtheid precies zoals in dat moment in de auto.
Loslaten en je emoties durven voelen vraagt moed
