Verlegen
Mijn moeder heeft mij vaak verteld en ik kan het mij ook nog wel herinneren dat ik als klein meisje graag achter de benen van mijn vader school in gezelschappen.”Marischka is erg verlegen”zeiden ze dan waar ik bij stond. Dat was ik; verlegen (Behalve bij mijn vriendinnetjes of bij familieleden die ik vertrouwde en goed kende).
Tot mijn 8e jaar ging dat prima. In onbekende groepen of bij onbekende mensen hield ik mij op de achtergrond en bij bekende kon ik lekker mezelf zijn. Ik zorgde ervoor dat ik niet in een situatie terecht kwam dat iedereen naar mij moest kijken of dat ik iets moest zeggen of antwoord geven op een vraag. Daar was ik heel handig in geworden om die situaties uit de weg te gaan.
Spreekbeurt
Maar de eerste uitdaging kwam in klas 4 van de basisschool. Deze dag herinner ik mij nog heel erg goed. De meester vertelde ons aan het begin van het schooljaar dat iedereen een spreekbeurt moest gaan houden. Voor de klas, alleen zonder vriendje of vriendinnetje naast je.
De emoties wat ik toen voelde, kan ik nog steeds voelen als ik aan dat moment terugdenk. Alsof ik wilde verdwijnen, het leek wel of ik mij er ook voor wilde afsluiten. Dit kan niet waar zijn. Wie verzint dit? Een spreekbeurt houden voor de klas? Wat is daar nu leuk aan? Helemaal niets vond ik. Paniek voelde ik in mijn hele lichaam opkomen.
Mijn meisjesnaam is Kraaijvanger, dus dat was mooi, het ging in die tijd op achternaam in alfabetische volgorde. Ik was niet als eerste aan de beurt.
Maar de weken gingen voorbij en mijn dag kwam steeds dichterbij. En ik werd zenuwachtiger en zenuwachtiger als ik aan mijn spreekbeurt dacht.
Heftige emoties
Ik had mijn spreekbeurt over de appeltaart! Dat bakte ik graag met mijn moeder. Dat vond ik leuk. Op papier had ik alles voorbereid. Ik had alles meegenomen. Maar het moment dat ik naar voren werd geroepen; paniek in mijn hele lijf. Hakkelend, met een rood hoofd, vlekken in mijn nek en stotterend heb ik mij door die spreekbeurt geworsteld.
Het liefst dook ik weg, onder de tafel, of nog liever onder de grond. Ik bleef wel staan en voor die inzet kreeg ik van de meester een 6. Opgelucht kon ik weer gaan zitten. Deze spreekbeurt zat erop en nog maar niet denken aan de volgende spreekbeurten die eraan zaten te komen in de hogere klassen.
Ervaring in het verbergen van emoties
De jaren die volgden werd het er niet echt beter op. Ik bleef het houden, nachten ervoor wakker liggen ervan, zweet in mijn handen, maar het lukte mij wel keer op keer om mij beter staande te houden(mijn emoties weg te stoppen)tijdens een spreekbeurt/presentatie.
Jaren later in mijn werk, als ik in een positie kwam om te spreken voor een groep, dan zorgde ik ervoor dat ik mij heeel goed had voorbereid. Dat was mijn basis, daar kon ik op terugvallen en het weg stoppen van emoties daar was ik ondertussen heeel erg goed in geworden.
Familieopstelling
Totdat daar de opleiding Familieopstellingen kwam. Als begeleider van een Familieopstelling zit en sta je voor een groep onbekende mensen en soms met enkele bekende. En om het vak te leren, tja dan moet je op de stoel gaan zitten van de begeleider. Dat is de start, het begin punt.
En tja, daar waren ze weer…al die weggestopte emoties en alle onzekerheden kwamen weer BAM terug naar boven. Ik dacht dat ik ze goed had weggestopt. Deze gevoelens, die ik ook zo voelde, als dat meisje van 8 jaar, voor de klas met haar spreekbeurt over de appeltaart. En dat gebeurde keer op keer als ik op de stoel ging zitten om te trainen als begeleidster. De ene keer waren de emoties heftiger dan de andere keer.
De dag die dit voorgoed veranderde kwam. Ik begeleidde een opstelling en na afloop van de opstelling ging ik weer zitten en daar waren alle emoties weer. De grote groep mensen die allemaal naar mij keken, alle onzekerheid van; Kan ik het eigenlijk wel? Wat gaan zij hiervan vinden? Ik heb het helemaal niet goed gedaan. En dan gaan al die mensen ook nog zeggen wat ze ervan vinden… ooh lieve help. De tranen stroomden over mijn wangen…
Laat mij verdwijnen
Ik heb letterlijk gezegd tegen de trainster @Yvonne Woordes: “Als er hier nu een kelderluik in de vloer was deed ik hem open en dook erin”. Weg van hier, weg van al die kritische ogen. Zoveel verdriet en schaamte kwam er naar boven. Ik kon het niet meer wegstoppen, het kwam er volledig uit, het was alsof de kraan open stond en ik was niet in staat om deze dicht te draaien.
Yvonne nodigde mij uit om in het midden van de zaal te gaan staan en vroeg aan alle mede cursisten om in een cirkel om mij heen te gaan staan. Ik voelde mij klein, wilde mij onzichtbaar maken en durfde niemand aan te kijken. Yvonne begeleidde mij door de opstelling heen. Mooie helende zinnen werden uitgesproken. En langzaamaan kon ik eenieder aankijken. Toen voelde ik kracht in mijn lijf komen. Deze dag vergeet ik mijn leven lang niet meer. Ik ben Yvonne hier meer dan dankbaar voor.
Verlost en Kracht
Sinds die dag kan ik voor een groep staan zonder overweldigd te worden door emoties. Ja, ik voel kriebels en spanning in mijn buik als ik nu een opstelling begeleid maar dat zijn de gezonde spanningen en die mogen er helemaal zijn. En af en toe komen de emoties nog om de hoek kijken maar ik kan er nu rustig mee zijn. Ik geef ze de ruimte en ik kan verder werken.
Zet je eerste stap
Herken jij je ook in het patroon; jezelf niet goed genoeg vinden, jezelf klein maken, onzichtbaar willen maken in situaties, wie zit er nu op mij te wachten? En de overweldigende oncontroleerbare emoties? Is het de tijd voor jou om daarnaar te kijken en je eigen kracht te voelen in jezelf? Ik weet hoe het is, hoe het voelt, hoe spannend het is en ga graag met jou op stap.
Familieopstelling
Boek een familieopstelling voor jezelf en zet je eerste stappen daarin.
Ik begeleid je graag als Begeleider. Wees welkom.
